दुसऱ्या लग्नाची पहिली गोष्ट

 

पत्रकारिता हे एक असं क्षेत्र आहे, ज्यामध्ये सत्याची पूजा केली जाते. गेले ३५ वर्षे मी या क्षेत्रात कार्यरत आहे, आणि या काळात मी कधीच सत्यापासून माघार घेतली नाही. निर्भीडपणे आणि निष्पक्षपणे जनतेच्या बाजूने उभं राहून मी बातम्या दिल्या, पण यामुळे अनेकदा माझ्यावर संकटं आली. खोट्या केसेस दाखल करण्यात आल्या, हल्ले झाले, धमकावलं गेलं, पण मी कधीच डगमगलो नाही. पत्रकारिता ही माझी ध्येयवेडी आवड आहे, आणि त्यासाठी मी अनेक आव्हानांचा सामना केला.परंतु, कुटुंबावर आलेलं संकट मात्र यापेक्षा मोठं होतं. माझं कुटुंब हेच माझं आधारस्तंभ होतं, आणि या आधारस्तंभाचं खचणं ही माझ्यासाठी एक कठीण परीक्षा होती.

माझं आयुष्य सुरुवातीपासूनच संघर्षमय होतं. मी ३० वर्षांचा असताना माझ्या आईचं निधन झालं. आई माझ्यासाठी खूप महत्त्वाची होती, तिच्या जाण्याने माझं आयुष्य रिकामं झालं. आईचा आजारपणानंतरचा कालावधी खूप कठीण होता. आईची प्रकृती बिघडत होती, आणि तिच्या आजारपणाचा प्रभाव कुटुंबावर दिसत होता. शेवटी ती आम्हाला सोडून गेली. तिच्या निधनानंतर काही वर्षांनी माझ्या वडिलांचं अपघातात निधन झालं. वडिलांच्या जाण्याने मला मोठा धक्का बसला. आई-वडिलांच्या निधनाने मी मानसिक दृष्ट्या खचलो, परंतु माझ्या पत्नीने मला त्या काळात मोठा आधार दिला.

माझ्या जीवनातला सर्वात मोठा आघात माझ्या पत्नीच्या आजारपणामुळे आला. सन २०१० मध्ये, माझ्या पत्नीला ब्रेस्ट कॅन्सर झाल्याचं तपासणीत लक्षात आलं. ही बातमी आमच्यासाठी धक्कादायक होती. बार्शीच्या कॅन्सर हॉस्पिटलमध्ये तिच्यावर उपचार केले गेले, आणि ती काही काळानंतर ठणठणीत झाली. आम्ही सगळे खूप आनंदी होतो. मात्र, या आनंदाचा काळ कमी ठरला. काही महिन्यांनंतर तिच्या मेंदूवर तीन गाठी आल्याचं समजलं. या गाठींचा परिणाम खूप गंभीर होता. धाराशिवमध्ये एमआरआय स्कॅनची सोय नव्हती, त्यामुळे आम्ही अनेक डॉक्टरांना दाखवूनही काहीच फायदा झाला नाही. अखेर, तिच्या प्रकृतीचा विचार करून आम्ही तिला सोलापूरच्या अश्विनी हॉस्पिटलमध्ये दाखल केलं. तिथे तिच्यावर उपचार झाले, पण नियतीने घाला घातला आणि १ मार्च २०१२ रोजी माझी पत्नी महानंदा हिचं निधन झालं.

पत्नीचं निधन माझ्यासाठी एक मोठं संकट होतं. माझा मुलगा गणेश त्या वेळी फक्त सात वर्षांचा होता आणि दुसरीत शिकत होता. माझी मुलगी मयुरी त्या वेळी छत्रपती संभाजीनगरमध्ये इंजिनियरिंगच्या प्रथम वर्षाला होती. पत्नीच्या जाण्यानंतर घराची जबाबदारी एकट्याने सांभाळणं खूप कठीण होतं. स्वयंपाक करण्याचं ज्ञान नव्हतं, त्यामुळे आम्ही खानावळीमधून डबा मागवत होतो. पण ते जेवण अत्यंत बेचव होतं. मुलाच्या शाळेत जाण्यासाठी त्याला बिस्किटं देत असे, आणि एकेदिवशी त्याने विचारलं, "पप्पा, मला किती दिवस बिस्कीट पुडा देणार आहात?" त्याचं हे बोलणं ऐकून माझ्या डोळ्यात पाणी आलं.

दुसरं लग्न करण्याचा विचार मनात आला, पण काही मित्रांनी सांगितलं की सावत्र आई चांगली नसते. त्यामुळे मी थोडा संभ्रमात पडलो. मात्र, एका बड्या अधिकाऱ्याच्या आईने मला सल्ला दिला, "सुनील, तू दुसरं लग्न कर, लोक काहीही म्हणतील, पण मुलांना एक आई मिळेल." तिच्या या सल्ल्यानंतर मी निर्णय घेतला की मुलांसाठी दुसरं लग्न करावं. मला बायको हवी नव्हती, पण मुलांना यशोदा हवी होती. त्यानुसार, पुण्यातील एका माजी सैनिकांच्या मुलीशी मी विवाह केला.

माझं दुसरं लग्न झाल्यानंतर जीवन स्थिर झालं. मुलांची काळजी व्यवस्थित घेतली गेली. मयुरीचं लग्न झालं, आणि गणेश आता इंजिनियरिंग महाविद्यालयात शिकतोय . आम्ही पुण्यात स्थायिक झालो, आणि या नवीन जीवनात आम्ही सुखी आहोत. जीवनाच्या या प्रवासात आलेल्या संकटांवर मात करत मी आणि माझं कुटुंब पुढे गेलं आहे.

जीवनाच्या या प्रवासात मला अनेक आव्हानांचा सामना करावा लागला, पण प्रत्येक वेळी मी संघर्ष करत उभा राहिलो. माझ्या पत्रकारितेच्या प्रवासात मी कधीच सत्य आणि न्याय सोडला नाही, आणि कुटुंबाच्या बाबतीतही मी तेच केलं. आज या सर्व अनुभवांनी मी अधिक सक्षम, संतुलित आणि सकारात्मक बनलो आहे. जीवनात आलेल्या संकटांनी मला खचवलं नाही, उलट त्यांच्यामुळे मी अधिक मजबूत झालो आहे. या सर्व प्रवासात, माझ्या जवळच्या लोकांनी मला दिलेल्या आधारामुळेच मी आज या ठिकाणी उभा आहे.

- सुनील ढेपे